En zo zijn we een week verder, en het gaat goed althans voor mijn doen, de pijn is onder controle na de laatste ophoging vorige week maandag. Krijg wel een echte prednison gezicht helaas maar toch beter als het hele magere. Ben ook weer wat aan het haken. Onze huiskamer is ook deels slaapkamer geworden want we hebben het koppelbed er nu aan staan en daarover heen onze eigen topper en zo kunnen we heerlijk samen slapen want anders is het wel heel dichtbij en toch ver
weg als je wel in een kamer slaapt maar niet naast elkaar. Slapen is wel een dingetje, want oei elke nacht 4 uur wakker en dan niet verder slapen is niet fijn, dus maar weer met de huisarts gebeld gisteren.
Laat de artsen nu al versteld staan zei de huisarts gisteren want ze dachten in het ziekenhuis dat ik echt nog maar een paar weken had en het heel snel zou gaan en dan zijn we nu drie weken en ik zei tegen haar het is nog maar drie weken en zij zei je kan het ook zo zien het is al drie weken want je had er zo ook al niet meer kunnen zijn, want ze weten niet hoe snel het gaat maar die twee weken ging het zo snel dat ze dit ook niet gedacht hadden. Volgende doel is 13 juli de verjaardag van middelste kleinzoon, maar eigelijk wil ik proberen de zomer door te komen, lekker genieten van de mannen en buiten in de tuin de bootjes langs zien varen.
Ben ik bang voor de dood nee, want we komen op een mooie plek.Maar ik wil hier gewoon nog niet weg en afscheid nemen van mijn allerliefste mensen waar ik zo van hou. Ben ook echt boos boos dat het er aan zit te komen. Waarom worden mensen die van alles uitvreten oud en moet ik nu al de reis maken. De pastor zei het gisteren wel mooi van misschien vind hij het tijd dat je rust krijgt, maar ook dan zeg ik nee ik wil echt niet zonder mijn mannen schoondochter en kleinkinderen.
Donderdag hebben we nog een fotosessie met de kleinkinderen, ik weet van onze jongste dat die heel blij is dat er die een foto heeft waar die alleen met oma op staat en dat wil ik de kleinkinderen geven zodat ze ook een foto hebben van oma met hun en een van opa en oma met alle drie. En dan eens kijken of die meneer ook in het weekend kan zodat er nog een gezindsfoto gemaakt kan worden want bonuszoon moet gewoon aan het werk natuurlijk.
Gelukkig gaat er nog een wens in vervulling, samen met manlief nog een keer naar Aladin, hadden we al afgesproken voordat ik in het ziekenhuis ging, we wonnen twee kaarten via de postcodeloterij. We zeiden tegen elkaar mooi met Valis en dan echt even samen eruit want dat is echt lang geleden en nu heeft een vriendin er voor gezorgd dat we er alsnog heen gaan met ambulancewens. Althans ik ga er vanuit dat het doorgaat want Bart moest alles doorgeven en zorgen voor nog twee kaarten zodat de vrijwilligers ook mee naar binnen kunnen. Afwachten nu maar of het lukt.
Lieve Giesje, wat ben ik blij met dit mooie verhaal. Het getuigt van een enorme levenskracht. Daar mag je écht trots op zijn en met jou allen die je lief hebben. Wat fijn dat je nog samen met manlief naar Aladin kunt gaan, heb je dat toch maar mooi weer meegepakt, samen! Zo’n koppelbed is toch echt wel een mooie oplossing, je moet er niet aan denken dat je deze tijd toch alleen in je huis in bed ligt. Ik wens je een hele fijne tijd samen met je gezin! Houd je goed! Lieve groet, Clemens